First Love

ความรักที่ส่งไปไม่ถึง ความคิดถึงที่ยังคงอยู่...

     วันนี้ดูหนังเรื่อง "5 Centimeters Per Second ยามซากุระร่วงโรย" 
ความรักที่บริสุทธ์แบบนี้มีจริงด้วยหรอ  
ความรักที่สมหวังทั้งสองฝ่ายมันยากมาก คนหนึ่งจมปลักกับรักแรก 
แต่อีกคนกลับเป็นเพียงความทรงจำในอดีต ความรู้สึกที่นึกถึงอีกฝ่ายมากกว่าตัวเอง 
ความมั่นคงนั้น...
ความรู้สึกที่เหมือนจะส่งไปถึงได้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่สามารถรับไว้ได้...

     พูดถึงรักแรก ก็เคยมีรักแรก...นึกย้อนไป ตอนนั้นน่าจะอยู่มัธยม...
"คนคนนี้ เป็นใครกันนะ ชื่อเพราะจัง" 
คงเป็นช่วงเวลาในชีวิตที่มุมมองความรัก มันบริสุทธ์เสียจริงๆ 
อยากทำสิ่งต่างๆเพื่ออีกฝ่าย อยากให้เขามีความสุข โดยไม่หวังอะไรเลย
ไม่กล้าคุย ไม่กล้าทักทาย เขินอายมากเสียจน นึกหน้าเขาไม่ออกเสียแล้ว เพราะไม่เคยมองหน้าตรงๆเลย แค่ได้รับรู้ว่ามีเขาอยู่ใกล้ๆ ได้เรียนด้วยกัน เพียงมาโรงเรียนก็มีความสุขแล้ว...

     ในโลกยุคที่ไม่มีอินเตอร์เน็ต ไม่มีโทรศัทพ์ ไม่มีช่องทางสื่อสารมากมายเช่นนี้ 
รู้สึกได้ว่าเวลาเดินช้า และละเมียดละไมกว่านี้
ถึงไม่ได้สมหวังอะไร แต่มันเป็นช่วงเวลาสีกุหลาบของชีวิตเลยก็ว่าได้
ที่ตลกคือ อยากทำอะไรๆเหมือนในการ์ตูนผู้หญิง เขียนจดหมายรัก ทำช็อคโกแลตวาเลนไทน์
และสารภาพรัก... แต่ก็ขี้ขลาดเกินไป 
จำได้ว่าช็อคโกแลตปีนั้น ละลายไปพร้อมกับอากาศเมืองไทยเลยล่ะ ไม่ได้ให้หรอก...
     
     อย่างที่ว่า รักครั้งแรกสำคัญ ทำไมถึงสำคัญกันนะ ก็อาจเป็นเพราะว่าส่วนมากจะพบรักแรก 
ในช่วงเวลาที่หัวใจบริสุทธ์ การนึกถึงมันจึงสุขใจ...
ความรักครั้งนั้นถึงไม่สมหวัง แต่อยู่ในความทรงจำ...